Deal or no deal?
Door: Seline
Blijf op de hoogte en volg Seline
19 December 2009 | Denemarken, Kopenhagen
Daar zit je dan op zaterdag ochtend met je croissant en smoothie achter je computer, en je vraagt je af: “hebben we nou een deal, of geen deal?”. Gisteren was de laatste officiële dag van de klimaattop hier in Kopenhagen, maar helaas zijn de wereldleiders (nog) niet tot een overeenkomst gekomen. In de late uurtjes van de vrijdagavond kwam de Verenigde Staten met de blije boodschap dat ze dan toch nog een akkoord hadden bereikt met China, India en Zuid-Afrika. Dit leek te mooi om waar te zijn en dat was het natuurlijk ook. Dit “akkoord” bevat lang niet alle elementen die een sterk verdrag kenmerken en waar organisaties als het WWF voor hebben gevochten, met als het resultaat dat er nog de hele nacht is dooronderhandeld en niet alle landen hun handtekening willen zetten onder dit akkoord. En een verdrag is pas officieel voor de VN wanneer alle 193 landen hun goedkeuring geven. Dus zelfs nu, op zaterdagochtend, is de Deense Minister President nog bezig om te kijken of dit ‘Kopenhagen Akkoord’ officieel aangenomen kan worden.
De afgelopen week was absoluut geen goede week in Kopenhagen. Het afgelopen weekend kwamen alle milieu ministers naar Kopenhagen, en later in de week ook de staatshoofden. De week begon met het nieuws van de UNFCCC dat de capaciteit van het conferentie centrum haast bereikt was met als gevolg dat er nog maar een beperkt aantal ‘observers’ naar binnen mochten. Dit hield in dat voor organisaties zoals het WWF dat nog maar een vijfde van hun mensen naar binnen mochten. Er werden speciale passen uitgegeven die je nodig had om de 2e week het conferentie centrum binnen te komen. Ik had het geluk een pas te bemachtigen voor woensdag. Helaas kwam ik zelfs met die pas het conferentie centrum niet binnen woensdag: toen ik bij het Bella Center aankwam werden we allemaal tegengehouden door de beveiliging vanwege een ‘kleine demonstratie’ (waarom de honderden speciaal hiervoor opgeleide beveiligingsmensen, politiemensen, politiehonden, legermensen en helikopters die boven het conferentie centrum vlogen niet in staat waren deze ‘kleine’ demonstratie aan te pakken en te zorgen dat wij gewoon naar binnen mochten is mij een raadsel). Na een uur in de kou te hebben gewacht om naar binnen te gaan werd ons medegedeeld dat er helemaal geen NGOs meer naar binnen mochten die dag. En bedankt. Op donderdag en vrijdag, de dagen dat de staatshoofden naar Kopenhagen kwamen mocht er van elke organisatie nog maar een of twee mensen naar binnen. Dit is iets bespottelijks en nog nooit eerder voorgekomen op een COP. Wanneer er 15.000 mensen in het conferentie centrum passen en zich meer dan 40.000 mensen vooraf hebben geregistreerd voor de conferentie dan lijkt het mij duidelijk dat dit een probleem gaat geven. Lijkt mij een simpele optelsom. Helaas kwam de UNFCCC hier pas op zaterdag mee naar buiten, waardoor veel mensen vanuit de hele wereld naar Kopenhagen zijn afgereisd om vervolgens niet te worden toegelaten tot de conferentie. Om nog maar niet te spreken over de manier waarop dat gebeurde. Toen ik woensdag stond te wachten voor het conferentie centrum werden we allemaal achter een soort dranghek geplaatst en de beveiliging sprak ons toe met een megafoon op een toon alsof wij een groep relschoppers waren die niets te zoeken hadden bij de conferentie, terwijl wij allemaal een legitieme reden hebben om er te zijn! En het weer maakte het allemaal niet veel beter: het heeft hier gesneeuwd, gevroren en er staat en wind die zo naar is dat mijn oorwarmers gewoon van mijn hoofd geblazen worden. Werkelijk vreselijk. Het is dan ook niet echt prettig om buiten in de kou en wind te moeten wachten om naar binnen te mogen. En het kan nog erger: ik hoorde van mensen van het WWF die meer dan 7 uur hebben staan wachten in de kou en vertelden dat er regelmatig ambulances moesten komen om mensen met onderkoelingsverschijnselen mee te nemen. Dat is toch schandalig?!
En dan hebben we het nog niet eens over het recht voor observer organisaties om bij de onderhandelingen aanwezig te zijn, en dat het buitensluiten van de ‘civil society’ bij het laatste deel van de onderhandelingen die zo cruciaal zijn gewoon echt niet kan. Veel NGOs waren dan ook zeer teleurgesteld, helemaal mensen die speciaal voor deze 2e week vanuit Taiwan of Nieuw-Zeeland naar Kopenhagen zijn gekomen, of de zielige Afrikaanse NGO mensen die het al niet breed hebben, om vervolgens te worden buitengesloten van de onderhandelingen. Wat een verspilling van geld, tijd, talent en niet te vergeten broeikasgassen om iedereen hier te krijgen! En wat het nog erger maakte is dat de onderhandelingen helemaal niet de goede kant op gingen, en wij gedwongen waren om vanaf buitenaf machteloos toe te kijken, terwijl de ministers en staatshoofden in het Bella Center de fout in gingen. Eigenlijk is dit geen verassing, ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er een echt sterk klimaatdeal uit deze top zou komen, maar natuurlijk hoop je er wel op en wanneer je kijkt hoeveel mensen zich hier inzetten voor een sterk klimaatakkoord dan ga je toch geloven dat het misschien toch kan. Eigenlijk is de uitkomst die we nu hebben dan ook voorspelbaar: er is geen echte overeenkomst, maar de wereldleiders willen niet toegeven dat ze hebben gefaald, dus er is dan toch nog een soort van ‘akkoord’ wat ons moet doen geloven dat ze toch goed bezig zijn. Vooral Obama heeft op dat gebied goed zijn best gedaan: het land dat het grootste aandeel heeft in het veroorzaken van het klimaatprobleem heeft een van de aller laagste klimaatdoelstellingen, komt naar Kopenhagen en doet hele grote uitspraken maar als je goed luistert hoor je dat er eigenlijk niets van betekenis gezegd wordt, en plakt vervolgens nog even z’n eigen naam op deze ‘deal’ met China, India en Zuid-Afrika en doet zich voor als ‘klimaatheld’ en schildert andere landen die het terecht oneens zijn met deze non-deal af als de ‘spelbrekers’!
Achter mij hangt een televisiescherm waarop ze live beelden uitzenden van de conferentie. Ik zie Ban Ki-moon een mededeling doen, maar eigenlijk maakt het weinig meer uit of die laatste paar landen alsnog hun handtekening gaan zetten onder dit akkoord. Het is praktisch betekenisloos. We zullen nog een jaar moeten wachten, werken en hopen dat er de volgende klimaattop in Mexico meer succes oplevert.
Voor mij waren de laatste twee weken vol met pieken en dalen. Het was een bijzondere ervaring om bij de top aanwezig te zijn, mijn steentje bij te dragen, en ik heb heel erg veel geleerd. Aan de andere kant was het ook best wel pittig, hard werken, lange dagen, de teleurstellende uitkomst, en de kou van Kopenhagen en het COP-virus waardoor ook ik de afgelopen week wat ziek was maakte het er allemaal niet beter op. Het zit er nu op, en ik ben er eigenlijk wel blij om. Twee weken was lang genoeg. Vanavond stap ik op de nachttrein naar Amsterdam, en ik heb echt ontzettend veel zin om lekker twee weken fijn thuis te zijn met de feestdagen. Ik kan niet wachten!!
De afgelopen week was absoluut geen goede week in Kopenhagen. Het afgelopen weekend kwamen alle milieu ministers naar Kopenhagen, en later in de week ook de staatshoofden. De week begon met het nieuws van de UNFCCC dat de capaciteit van het conferentie centrum haast bereikt was met als gevolg dat er nog maar een beperkt aantal ‘observers’ naar binnen mochten. Dit hield in dat voor organisaties zoals het WWF dat nog maar een vijfde van hun mensen naar binnen mochten. Er werden speciale passen uitgegeven die je nodig had om de 2e week het conferentie centrum binnen te komen. Ik had het geluk een pas te bemachtigen voor woensdag. Helaas kwam ik zelfs met die pas het conferentie centrum niet binnen woensdag: toen ik bij het Bella Center aankwam werden we allemaal tegengehouden door de beveiliging vanwege een ‘kleine demonstratie’ (waarom de honderden speciaal hiervoor opgeleide beveiligingsmensen, politiemensen, politiehonden, legermensen en helikopters die boven het conferentie centrum vlogen niet in staat waren deze ‘kleine’ demonstratie aan te pakken en te zorgen dat wij gewoon naar binnen mochten is mij een raadsel). Na een uur in de kou te hebben gewacht om naar binnen te gaan werd ons medegedeeld dat er helemaal geen NGOs meer naar binnen mochten die dag. En bedankt. Op donderdag en vrijdag, de dagen dat de staatshoofden naar Kopenhagen kwamen mocht er van elke organisatie nog maar een of twee mensen naar binnen. Dit is iets bespottelijks en nog nooit eerder voorgekomen op een COP. Wanneer er 15.000 mensen in het conferentie centrum passen en zich meer dan 40.000 mensen vooraf hebben geregistreerd voor de conferentie dan lijkt het mij duidelijk dat dit een probleem gaat geven. Lijkt mij een simpele optelsom. Helaas kwam de UNFCCC hier pas op zaterdag mee naar buiten, waardoor veel mensen vanuit de hele wereld naar Kopenhagen zijn afgereisd om vervolgens niet te worden toegelaten tot de conferentie. Om nog maar niet te spreken over de manier waarop dat gebeurde. Toen ik woensdag stond te wachten voor het conferentie centrum werden we allemaal achter een soort dranghek geplaatst en de beveiliging sprak ons toe met een megafoon op een toon alsof wij een groep relschoppers waren die niets te zoeken hadden bij de conferentie, terwijl wij allemaal een legitieme reden hebben om er te zijn! En het weer maakte het allemaal niet veel beter: het heeft hier gesneeuwd, gevroren en er staat en wind die zo naar is dat mijn oorwarmers gewoon van mijn hoofd geblazen worden. Werkelijk vreselijk. Het is dan ook niet echt prettig om buiten in de kou en wind te moeten wachten om naar binnen te mogen. En het kan nog erger: ik hoorde van mensen van het WWF die meer dan 7 uur hebben staan wachten in de kou en vertelden dat er regelmatig ambulances moesten komen om mensen met onderkoelingsverschijnselen mee te nemen. Dat is toch schandalig?!
En dan hebben we het nog niet eens over het recht voor observer organisaties om bij de onderhandelingen aanwezig te zijn, en dat het buitensluiten van de ‘civil society’ bij het laatste deel van de onderhandelingen die zo cruciaal zijn gewoon echt niet kan. Veel NGOs waren dan ook zeer teleurgesteld, helemaal mensen die speciaal voor deze 2e week vanuit Taiwan of Nieuw-Zeeland naar Kopenhagen zijn gekomen, of de zielige Afrikaanse NGO mensen die het al niet breed hebben, om vervolgens te worden buitengesloten van de onderhandelingen. Wat een verspilling van geld, tijd, talent en niet te vergeten broeikasgassen om iedereen hier te krijgen! En wat het nog erger maakte is dat de onderhandelingen helemaal niet de goede kant op gingen, en wij gedwongen waren om vanaf buitenaf machteloos toe te kijken, terwijl de ministers en staatshoofden in het Bella Center de fout in gingen. Eigenlijk is dit geen verassing, ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er een echt sterk klimaatdeal uit deze top zou komen, maar natuurlijk hoop je er wel op en wanneer je kijkt hoeveel mensen zich hier inzetten voor een sterk klimaatakkoord dan ga je toch geloven dat het misschien toch kan. Eigenlijk is de uitkomst die we nu hebben dan ook voorspelbaar: er is geen echte overeenkomst, maar de wereldleiders willen niet toegeven dat ze hebben gefaald, dus er is dan toch nog een soort van ‘akkoord’ wat ons moet doen geloven dat ze toch goed bezig zijn. Vooral Obama heeft op dat gebied goed zijn best gedaan: het land dat het grootste aandeel heeft in het veroorzaken van het klimaatprobleem heeft een van de aller laagste klimaatdoelstellingen, komt naar Kopenhagen en doet hele grote uitspraken maar als je goed luistert hoor je dat er eigenlijk niets van betekenis gezegd wordt, en plakt vervolgens nog even z’n eigen naam op deze ‘deal’ met China, India en Zuid-Afrika en doet zich voor als ‘klimaatheld’ en schildert andere landen die het terecht oneens zijn met deze non-deal af als de ‘spelbrekers’!
Achter mij hangt een televisiescherm waarop ze live beelden uitzenden van de conferentie. Ik zie Ban Ki-moon een mededeling doen, maar eigenlijk maakt het weinig meer uit of die laatste paar landen alsnog hun handtekening gaan zetten onder dit akkoord. Het is praktisch betekenisloos. We zullen nog een jaar moeten wachten, werken en hopen dat er de volgende klimaattop in Mexico meer succes oplevert.
Voor mij waren de laatste twee weken vol met pieken en dalen. Het was een bijzondere ervaring om bij de top aanwezig te zijn, mijn steentje bij te dragen, en ik heb heel erg veel geleerd. Aan de andere kant was het ook best wel pittig, hard werken, lange dagen, de teleurstellende uitkomst, en de kou van Kopenhagen en het COP-virus waardoor ook ik de afgelopen week wat ziek was maakte het er allemaal niet beter op. Het zit er nu op, en ik ben er eigenlijk wel blij om. Twee weken was lang genoeg. Vanavond stap ik op de nachttrein naar Amsterdam, en ik heb echt ontzettend veel zin om lekker twee weken fijn thuis te zijn met de feestdagen. Ik kan niet wachten!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
